เมื่อเดือนกันยายน 2542 นักดาราศาสตร์จากสหรัฐอเมริกาและเนเธอร์แลนด์ได้ศึกษากระจุกดาราจักรกระจุกหนึ่งชื่อ อาเบลล์ 2218 (Abell 2218) โดยใช้กล้องเวสเตอร์บอร์กซินทีซีสซึ่งโทรทรรศน์วิทยุแถว 14 กล้องในเนเธอร์แลนด์ จากการสำรวจได้พบสเปกตรัมของไฮโดรเจนที่บริเวณขอบของกระจุก 

เมื่อเปรียบเทียบภาพในความถี่วิทยุที่ได้กับภาพถ่ายในย่านแสงขาวจากบริเวณเดียวกันโดยกล้องโทรทรรศน์เคกก็พบว่า หย่อมไฮโดรเจนนั้นตรงกับตำแหน่งของดาราจักรชนิดก้นหอยดาราจักรหนึ่ง ดาราจักรนี้ยังไม่มีชื่อ อยู่ห่างออกไปถึง 3 พันล้านปีแสง ซึ่งนับว่าหย่อมไฮโดรเจนนี้เป็นหย่อมที่อยู่ไกลที่สุดเท่าที่เคยค้นพบมา 

"ไฮโดรเจนที่เคยพบอยู่ไกลที่สุดก่อนหน้านี้อยู่ห่างออกไปเพียง 1.5 พันล้านปีแสงเท่านั้น" มาร์ติน สวาน หัวหน้าคณะนักดาราศาสตร์ที่สำรวจครั้งนี้จากมหาวิทยาลัยเมลเบิร์นกล่าว 

ในการวิเคราะห์ข้อมูลในการสำรวจครั้งนี้ ซวานและคณะต้องทำอย่างพิถีพิถันมาก เนื่องจากระยะห่างที่มากเป็นพิเศษของไฮโดรเจนในกระจุกดาราจักรนี้ทำให้สเปกตรัมของมันได้เลื่อนจากปกติที่ 1,420 เมกะเฮิรตซ์มาอยู่ที่ 1,200 เมกะเฮิรตซ์ ซึ่งเป็นความถี่ที่ใช้ในการสื่อสารบนโลก ข้อมูลที่ได้จึงสัญญาณรบกวนมาก 

เนื่องจากไฮโดรเจนเป็นวัตถุดิบในการสร้างดาวฤกษ์ ดังนั้นการศึกษาไฮโดรเจนจากระยะห่างไกลช่วยให้นักดาราศาสตร์เข้าใจถึงอัตราการกำเนิดดาวฤกษ์และปริมาณของไฮโดรเจนในดาราจักร นอกจากนี้ยังทำให้มองเห็นถึงอดีตและวิวัฒนาการของเอกภพได้เป็นอย่างดี 

ถึงแม้ว่าไฮโดรเจนที่พบในครั้งนี้จะเป็นไฮโดรเจนที่อยู่ไกลที่สุดเท่าที่เคยค้นพบมา แต่ก็ถือว่ายังน้อยเมื่อเทียบกับอายุของเอกภพ การสำรวจนี้เป็นการมองภาพย้อนหลังไปได้เพียงประมาณ 20 เปอร์เซ็นต์ของอายุเอกภพเท่านั้น นักดาราศาสตร์คาดหวังว่ากล้องโทรทรรศน์วิทยุรุ่นใหม่อย่างกล้องโทรทรรศน์แถวตารางกิโลเมตร (Square Kilometer Array) น่าจะช่วยให้เขามองย้อนกลับไปได้ถึง 10,000 ล้านปีแสงหรือประมาณ 90 เปอร์เซ็นต์ของอายุเอกภพเลยทีเดียว