ปัจจุบันนักวิทยาศาสตร์สามารถสร้างยานอวกาศที่ร่อนลงดาวเคราะห์ได้มาหลายสิบปีแล้ว ยานที่ร่อนลงบนดาวเคราะห์น้อยก็ทำได้แล้ว แต่การควบคุมให้ยานอวกาศร่อนลงจอดบนดาวหางนั้นยังไม่เคยมี แต่กำลังจะมี

การลงจอดบนดาวหางนั้นเป็นเรื่องยุ่งยากและมีปัญหามากกว่าการลงจอดบนวัตถุชนิดอื่น สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ยานโรเซตตา ยานอวกาศสำรวจดาวหางขององค์การอวกาศยุโรปจะต้องเผชิญเมื่อมีภารกิจจะต้องไปจอดบนดาวหาง ชูรูย์มอฟ-เกราซีเมนโค (67P/Churyumov-Gerasimenko) แต่ภารกิจนี้ได้ผู้ช่วยแล้ว นั่นคือกล้องโทรทรรศน์อวกาศฮับเบิล

เมื่อวันที่ 11 และ 12 มีนาคม 2546 ฮับเบิลถ่ายภาพดาวหางชูรูย์มอฟ-เกราซีเมนโคเป็นจำนวน 61 ครั้งในช่วงเวลา 21 ชั่วโมง กล้อง WFPC2 ของฮับเบิลสามารถแยกนิวเคลียสออกจากส่วนโคม่า ทำให้ทราบขนาดและสัญฐานของนิวเคลียสได้อย่างแม่นยำว่ามีขนาด 3.2x4.8 กิโลเมตร 

ก่อนหน้านี้ เป้าหมายของโรเซตตาคือดาวหางวีร์ทาเนน (46P/Wirtanen) แต่ความล่าช้าในการส่งขึ้นสู่อวกาศทำให้ต้องเปลี่ยนเป้าหมายไป

ในช่วงแรกที่เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นชูรูย์มอฟ-เกราซีเมนโคทางเจ้าหน้าที่ของโครงการต้องหนักใจพอสมควร เนื่องจากขนาดของโดยประมาณของนิวเคลียสของชูรูย์มอฟ-เกราซีเมนโคมีขนาดใหญ่กว่าดาวหางวีร์ทาเนนมาก ดาวหางที่มีนิวเคลียสใหญ่กว่าหมายความว่ามีความโน้มถ่วงมากกว่า การร่อนลงจอดจึงยากกว่าด้วย แต่ข้อมูลจากฮับเบิลทำให้ทราบว่านิวเคลียสของชูรูย์มอฟ-เกราซีเมนโคไม่ใหญ่มากอย่างที่เคยประมาณไว้และยังมีสัญฐานรีทำให้การร่อนลงจอดง่ายขึ้น

ยานโรเซตตามีกำหนดปล่อยขึ้นสู่อวกาศในเดือนกุมภาพันธ์ 2547 และจะเดินทางไปถึงดาวหางชูรูย์มอฟ-เกราซีเมนโคในปี 2557